De terugreis van Anaula naar Paramaribo.

Goedemorgen allemaal,

Deze dag kende 3 verhalen. 1 verhaal van Jeffrey, 1 van Han en 1 van Joost. Die van Han stond in het teken van migraine, misselijkheid en overleven, zeker op zo een reissdag met de boot, een langdurige autorit, en ergens in een hotel weer installeren. Aangezien Han dermate misselijk wS, en last had van echt alles wat er bij hoorde, hebben wij geregeld dat hij in de zogenaamde bagageboot terug kon reizen. Wel zo prettig voor de overige gasten. Hij heeft flink wat pillen geslikt, en uiteinde heeft hij het nieuwe hotel weer gered, zullen wij maar zeggen. In de avond rond de klok van half acht knapte hij weer gelukkig iets op.
Jeffrey zijn verhaal kan niet anders zijn, dan dat hij in de ochtend met de eigenaar van het resort zou gaan vissen. Achteraf had hij het te druk met werkzaamheden , waardoor Jeffrey allee gevist heeft op piranha's. Niets gevangen, maar wel veel stukken kunstaas afgebeten, door die beesten. Jullie snappen wel, dat ik als moeder het nu niet erg vond dat hij niets gevangen heeft, zo alleen in de jungle. Maar goed stoer was het wel!

Zelf ben ik meegegaan op het ochtendprogramma. Wij zouden een dorpswandeling maken in het dorp van een gids. Eeg leuk. Hij heeft ons daar een ziekenhuis laten zien. Bernard, onze gids kon er veel over vertellen. Erg leuk. Je mocht nu wederom wel foto's maken, maar niet van de mensen. Achter het ziekenhuis, was de vliegstrip die werd gebruikt voor calamiteiten. Ook hier werd ons precies verteld hoe de " verkeersborden" werkt, lachu. Ik zal er een foto van bijvoegen. Bernard vertelde zelf dat hij 3 vrouwen moet onderhouden en 11 kinderen. Het was nog een jonge man! Maar dat is daar heel normaal.
Nu een grappig verhaal, hij bracht ons naar de souvenirshop van zijn zus. Bernard schoof mij naar voren, en zei tegen zijn zus letterlijk" Rosita, nu kan je haar zelf vragen". Wat was het geval, zij hadden samen gesproken over mij. Ik zou enorm op ene Gerda lijken, of ik een zus had die zo zou heten. Ik kon dit ontkennend antwoorden. Ze wRen beiden echter helemaal trots dat zij het gevraagd hadden. Hieruit blijkt ook hoe nederig ze soms naar toeristen zijn. Wat wel zo prettig is, hier in Suriname, dat tot nu toe, iedereen die wij ontmoet hebben Nederlands spreekt.
Nadat wij de kerk, een gezamenlijke vergaderplaats voor wannee er iemand is overleden bezocht hebben, toonde Bernard ons nog een kreek waar iedereen zich ging wassen, en waar ook de afwas werd gedaan. De teilen waarin de afwas wordt gedaan, die zijnsleer zo verschrikkelijk blinkend schoon. De mannen kijken aan de hand van het blinken van de teil of je weleen goede vrouw bent! Als klap op de vuurpijl nog een school bezocht. Ik raakte met een juffrouw in gesprek, ik mocht dan ook een klas in en een paar foto' schieten van het schoolbord. Fantastisch!
Na dit alles zijn wij met de boot weggevaren, weer terug naar het Anaula Nature resort!
Rond half twaal moesten wij alle rugtassen van de kamers, alvorens Jeffrey en ik konden gaan lunchen. Daarna hebben wij Han uitgezwaaid in de bagageboot. Ook wij gingen rap achter hem aan. Op weg naar het begin van de asfaltering.
De terugreis over de weg ging voorspoedig. Het was precies dezelfde weg in vergelijk met de heenweg. Met dat verschil dat wij rond 17.00 uur terug waren in Paramaribo city. Jemig wat een druk verkeer! Echt , het leek Azië wel. Links, rechts, overal verkeer, en iedereen lijkt zijn eigen verkeersregels te hebben Hihihi.
In Paramaribo nu voor 1 nachtje ingecheckt om morgen weer af te reizen naar Plantage Frederiksdorp! Wij zijn benieuwd!